Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΓΙΑΝΝΑΚΛΗΣ

Ήταν κάποτε στο χωριό μας κάποιος που λέγονταν Γιαννακλης πρέπει να ήταν πριν τον πόλεμο του1940. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του τα είχε λίγο χαμένα και τριγυρνούσε στο χωριό μας αλλά και στις γύρω περιοχές κουρελιασμένος και πεινασμένος. Μια μέρα βρέθηκε στην Τρίπολη. Τον βρήκαν λοιπόν εκεί κάποιοι μάγκες της εποχής και του είπαν «Γέρο θα σε ταΐσουμε θα σε πλύνουμε θα σου αγοράσουμε καινούρια ρούχα και μετά θα σε πάμε σε ένα κατάστημα να αγοράσουμε χρυσαφικά, εσύ θα λες μόνο μάλιστα και βέβαια». ‘Έτσι και έκαναν. Τον έντυσαν λοιπόν σαν γαμπρό και τον πήγαν σε ένα κατάστημα με χρυσαφικά, παρουσιάζοντας τον για Αμερικάνο πάμπλουτο γνωστό τους. Εκεί άρχισαν να αγοράζουν διάφορα κοσμήματα και συνεχώς τον ρωτούσαν. «Αφεντικό να πάρουμε αυτό το κολιέ» «Μάλιστα» απαντούσε ο Γιαννακλης «Να πάρουμε αυτά τα σκουλαρίκια» «Βέβαια» ξανά έλεγε. Με τα μάλιστα και τα βέβαια οι μάγκες γέμισαν την τσάντα τους με χρυσαφικά και έφυγαν από το κατάστημα. Υστέρα ο καταστηματάρχης βγάζει τον λογαριασμό και τον δίνει στον Γιαννακλη ζητώντας του να πληρώσει. Τότε αυτός σηκώνεται όρθιος και φωνάζει «εγώ δεν ξέρω τίποτα εγώ είμαι ο Γιαννάκλης». Ο καταστηματάρχης αντιλαμβανόμενος τι έπαθε έπεσε κάτω ξερός

Δεν υπάρχουν σχόλια: